Vazgeçmek

Çocuk ancak yoksun kaldığında olgunlaşabilir. Büyümenin her evresinde ileri doğru gelişme, geçmişin bazı yararlarından vazgeçmesiyle olabilir. Örneğin sütten kesme, ağız yoluyla kolay ve edilgen doyumdan vazgeçmeyi, yemek seçmeyi, çiğnemeyi ve dışkıyı etkin bir şekilde artmak için çaba harcamayı gerektirir. Koruyucu ortamın yararlarından vazgeçilmelidir. Bir çocuğun salıncakta kendi çabasıyla salınmak yerine, uzun süre başkalarınca itilmesini istediği iyi bilinir. Çevre ile en iyi iletişimi sağlayan konuşmaya geçiş de bu yoksunluğu gerektirecektir. Bu yoksunluk anne ile çocuk arasına giren mesafenin ta kendisidir. Çocuk bu birlikteliğin yararından vazgeçmelidir.

“Yeterince iyi bir anne çocuk diyaloğunun” olabilmesi için “yeterince iyi bir mesafeye “gerek vardır. Konuşuyor olmak ötekinden bir mesafeyle ayrıldığı kabul etmektir. Ki konuşmak mesafe koymak demektir. Ötekiyle kaynaşmalı ilişkisine son veremeyen özne iletişimin gerektirdiği mesafeyi oluşturamaz. Bu noktada annesiyle bir süreklilik içinde olmak duygusundan vazgeçemeyen çocuk sessizliği seçecektir. Ancak sessizliği bozup konuşan çocuk ayrılık kaygısının üstesinden gelecek ve annesi ile arasındaki füzyona son verebilecektir.

Psikolojik Danışman Burak Şen